nedense büyüdükçe defansif oluyoruz.
küçükken herşey olması gerektiği gibi iken
büyüdükçe tavırlarımız, konuşmalarımız kısacası biz savunmaya çekiliyoruz
bunun en güzel kanıtı konuşmalarımızda gizli.
yapmak istemediğimiz bir şey ile karşılaştığımızda
ben bunu yapmak istemiyorum diyoruz
veya biri bize korkaksın sen dese
cevabımız ben korkak değilim oluyor
bu tabi ki içinde yaşadığımız sistemin getirdiği bir şey
ancak neden hep defansif olmak zorundayız?
konuşmalarımız hep negatif çıkışlı
ben korkak değilim...
peki nesin?
cesur mu?
o halde ben cesurum demek yerine
neden ben korkak değilim diyoruz?
biri toptan negatif bir söylem
diğeri ise toptan pozitif
ama biz hep negatif olanı seçiyoruz.
biri bana diyelimki şu saatte şuraya gitsene demiş olsun
diyelimki bende o saatte değil de bu saatte oraya gitmek istiyorum
o saatte gitmesem de şu saatte gitsem desem yine negatif.
neresi mi negatif?
gitmesem...
işte sana negatif.
peki bunu pozitif söyleyebilir miyiz?
evet
ben oraya bu saatte gideceğim.
zor muymuş?
hayır
peki neden tercih etmiyoruz?
bilmiyorum.
pozitif tarzı benimseyip o şekilde konuşsak ne olur?
en basit cevabı pozitif oluruz olur
önce kendine pozitif olmak istiyor musun? diye sor
eğer cevabın negatif olmak istemiyorum ise bu yazıyı bir kez daha oku
ve burada verdiğim az örnekleri kendi hayatından örneklerle çoğalt
sonra aynı soruyu tekrar sor.
olmazsa yeni örnekler bul ve tekrar sor
sonunda pozitif cevabı otomatik söylemeye başladığını göreceksin
hayatında pozitife yer açmak güzel
cesur ol dene bir şey olmuyor
ben denedim, deniyorum da ordan biliyorum...
